week 9

Aan het einde van de week dat Tanja’s ouders het tropisch warme Curaçao hebben verwisseld voor het veel koudere en nattere Nederland, togen Tanja en ik wederom naar Hato. Deze keer om Tanja’s vriendinnetjes op te halen. Dat was een feest van weerzien.
Toen ik hen drieën daar zo zag staan, ging er, heel eerlijk, wel even een steek door mn onderbuik. Hoe graag had ik daar gestaan om een paar van mijn vriendjes of vriendinnetjes op willen halen.. Ik weet dat dit niet gaat gebeuren, ik ken de redenen waarom het niet lukt en snap dat volkomen. Maar jammer blijft het wel. Hoe graag had ik jullie hier mee naar toe gesleept om alle mooie plekken van het eiland te laten zien. Jullie te laten ervaren hoe het hier is. Want, naarmate ik hiet langer zit, besef ik me dat ik een deel van mijn belevingen en ervaringen niet kan overbrengen. Tuurlijk, ik gooi iedereen die het maar horen wil, of zelfs niet horen wil, helemaal plat met mijn verhalen, tot jullie het spuugzat zijn :) en ik ga alle foto’s laten zien. Maar dan toch, er mist dan wat. Het is het gevoel wat ik bij dit eiland heb, de geur, het continue zwoele zomerbriesje om me heen, de brandende zon de ganse dag op mn kop, het gevoel van total relaxtheid, het rustige tempo van leven, de mentaliteit van de lokale bevolking hier. Hoe graag wilde ik jullie overbrengen waarom ik verliefd aan het worden ben op dit eiland.. Dat zijn zaken die maar voor de helft in woorden te vatten zijn. De andere helft is beleving. En dat gaat toch een kleine kloof veroorzaken, die niet of moeilijk overbrugbaar is.
Gelukkig komen mijn ouders, broer en vriendin hier naar toe, zodat ik het hun kan overbrengen. Maar, ik had graag meer gewilt. En nogmaals: ik snap de redenen en ik leg me daar bij neer, ik heb verder ook weinig keus, haha. En ik beloof: ik ga zo ontzettend verschrikkelijk hard mijn best doen om het kloofje overspringbaar te maken... En vriendjes en vriendinnetjes, ik vind jullie allemaal ontzettend lief!! (dat moest er gewoon even uit :))

We hebben Tanja’s vriendinnetjes gedropt in hun appartementje. Daarna naar huis, het is weekend, dat moet wel gevierd worden. Hetzelfde verhaal als altijd: onder de sterrenhemel dansen aan het strand.. Het blijft echt charme houden!! Het was weer bar gezellig en uiteraard weer veel te laat.
De zondag: as usual ’s ochtends naar de kerk (ik schrijf daar binnenkort wel een stukje over) en daarna naar het strand om het weekend af te sluiten.

Maandag begon dan de nieuwe werkweek. We zijn deze week behoorlijk opgeschoten met het onderzoek en dat voelt goed.
In het volgende stukje schrijf ik wat over het onderzoek wat we aan het uitvoeren zijn.
Verder hebben deze week niet veel bijzondere dingen gedaan, of het is me niet bijgebleven. Vergeef me.. met alle indrukken en belevenissen hier verdringen de belangrijke of indrukwekkende gebeurtenissen de gebeurtenissen die minder indruk hebben gemaakt. Ook mijn harde schijf heeft beperkte opslagmogelijkheden, haha.

Vrijdag ging ik naar Kranchi (lees gemeentehuis). Ik heb een tijdelijk paspoort nodig om, wanneer de tijd daar is, het eiland af te kunnen. Daarvoor moesten een aantal stappen worden ondernomen, waarvan naar Kranchi gaan er één is. Doel? Het opvragen van een verklaring omtrent niet- inschrijving.. Hoe verzinnen ze het...Maar goed, wat moet dat moet.
Ik stap vol goede moed Kranchi binnen, ik kijk vervreemd om me heen. Overal rijen, een paar wachtkamers, digitale borden die aan de muur hangen met nummertjes en mensen, heel veel mensen. Waar moet ik heen??? De security moet maar uitkomst bieden. Eerst in die ene, belachelijk lange rij, waarvan ik hoopte die te kunnen omzeilen om alleen maar een nummertje te halen. 20 minuten in de rij wachten en dan die ene grote wachtkamer in, waarvan ik hoopte dat ik daar niet hoefde te zitten. Met maar een paar loketten open, tig verschillende soorten nummertjes die om de beurt werden afgeroepen, in pocco- pocco tempo dat veel te traag ligt voor iemand zo ongeduldig is als ik ben.. Het Grote Wachten begon, grrr.
Na een aantal peukjes buiten uit verveling te hebben gerookt om de tijd te doden, verder had ik helemaal niets bij me, was ik een uur en 4 nummertjes van mijn serie verder. En ik was het me toch 10 potjes spuugzat!!! Gefrustreerd ben ik weggelopen, die verklaring omtrent niet inschrijving gelaten voor wat het is.
Om de frustraties kwijt te kunnen raken en weer tot rust te kunnen komen, zijn Tanja en ik naar het strand gegaan om daar te relaxen. En dat hielp!
Ik kan het iedereen aanraden die stress, frustraties, werkdruk, een veel te volle agenda, geen tijd of wat ook heeft:
Gooi je bende aan de kant: ga fietsen, wandelen, hardlopen, het bos in, vissen, skeeleren, tennissen, touwtje springen of wat ook maar.. Het werkt zo relaxend.. Voor je het weet kun je de wereld weer aan..