Week 4

Deze week begon goed. Het is hier carnaval. Een feest wat door de locale bevolking groots wordt gevierd. Totaal anders dan wat ik in Nederland heb meegemaakt, naja, waar ik woon is ook boven de grote rivieren en daar hebben ze sowieso al geen verstand van goed carnaval vieren. Maar ik heb het ook in België meegemaakt. Niet te vergelijken met hier. De mensen hier weten echt hoe het moet!
Het begon met het kindercarnaval.
Vele straten worden afgezet met hekken, daarachter staan, zover als je de straten in kunt kijken, bankjes, stoelen. Door de locals daar zelf neergezet. Het is dan absoluut not done om daarop plaats te nemen. Je wordt dan weggejaagd onder luid geschreeuw in het Papiamentu, waar ik nog geen klap van versta.. Misschien maar beter ook, het zal wel niet al te vriendelijk zijn wat er naar je wordt geschreeuwd op zo’n moment..haha. Er zijn vele eet- en dranktentjes te vinden. We waren al op tijd aanwezig, anders zouden we geen plekje meer vinden om te zitten. En het lange wachten begon. Naarmate de tijd vorderde, namen de locals plaats op hun eigen of gereserveerde bankjes, ons het uitzicht te benemen, wij hadden een muurtje gevonden die niet gereserveerd hoefde te worden. Man, wat nemen die lui een zooi mee zeg! Enorme koelboxen, gevuld met ijs en drank, drank en meer drank. Zakken, tassen met eten. De hele familie komt tezamen en het grote eet en drink festijn begint. Ze zijn al vrolijk en zat lang voordat de optocht is langsgekomen. Om het wachten wat aangenamer te maken, wordt er muziek gedraaid in de straat. De luidspreker van muziektentje 1 probeert muziektentje 2, die niet heel veel verderop staat, te overschreeuwen. Mensen lopen langs, proberen je van alles aan te smeren. Want er moet wel geld worden verdient. Na lang, lang wachten (waar ik al niet zo goed in ben), chagrijnig en verveelt geworden, mopperend op de Curaçaose cultuur: ’ Die lui kunnen ook nóóit op tijd komen..’ werd het dan eindelijk beloont. En alle leed was op slag geleden. Het was het wachten zo de moeite waard! De optocht duurde zo’n 4 uur. Echt indrukwekkend! De meest schattige kindjes in de meest mooie gekleurd geklede kleren. De straat werd gewoon gevuld met vrolijke, Caribische, tropische kleuren! Mooi gekleurde en versierde wagens. Tis bijna niet in woorden weer te geven hoe dat is! Ik heb foto’s die ik in mijnalbum heb gezet. Die geven de impressie beter weer. Volgende week is het het Grote (mensen) Carnaval. Ik ben zo benieuwd daar naar! Echt tof dat ik juist deze periode hier zit en dit geweldige feest mee kan maken!

Maandagmiddag is de politie langs geweest om Tanja en mij het proces-verbaal persoonlijk te overhandigen. Dat schijnt, zo heb ik me laten vertellen, vrij bijzonder te zijn. Sowieso was het al weard dat ik vorige week met de beste agent heb gebeld, gemait over wanneer ze langs konden komen. Misschien voelden ze zich schuldig en vonden dat ze wat goed te maken hadden? Misschien onder druk van wat er in de media terecht was gekomen over hoe we op het bureau behandeld zijn? Misschien onder druk van Wereldstage en van Wilfred (de eigenaar van Mundo, die ons heeft gered op de bewuste avond en vorige week onze band heeft geplakt, iemand met invloed hier op het eiland)? Wie zal het zeggen.. In ieder geval, het scheelde ons een ritje naar het bureau. Het waren dezelfde agenten die onze verklaring hadden opgenomen. Deze keer in burger. Ze zagen er minstens zo leuk uit, haha.
Ik ben erg blij dat ik het proces-verbaal heb. Nu kan ik eindelijk mijn zaken afhandelen met de verzekering! Als het goed is komt deze week mijn pinpas binnen, dan heb ik die ook weer. Wel zo prettig…

Verder stond deze week in het teken van afstuderen. Dat betekend: een poging wagen om op tijd naar bed te gaan, ’s ochtends op een onmogelijke, onchristelijke tijd opstaan, 6 uur!! Ik kan daar maar niet aan wennen.. zo’n ochtendheld ben ik nu eenmaal niet..
We hebben de enquêtes verder aangepast en bijgeschaafd. Verder zijn we bezig met literatuuronderzoek naar echtscheiding, mogelijke problemen die daardoor kunnen ontstaan, de ontwikkeling van leerlingen in de leeftijd van 12-18 jaar. Het is veel leeswerk, veel typwerk. Lichtelijk saai, zo kan ik het wel stellen. Maar, het moet gebeuren, het is zwaar relevant voor het onderzoek. En, wanneer we dit af hebben, kunnen we lekker in de praktijk bezig zijn. Dus, ik houdt de moed erin!!

Vrijdag heb ik samen met 2 andere studenten Daniëlle, een meisje met wie we hier veel omgaan (zij is ook een van de meiden die is overvallen) geholpen met een sportdag voor een school van het speciale onderwijs. Dat was haar eindexamenopdracht. Erg belangrijk dus. Ze kon wel een aantal enthousiaste vrijwilligers gebruiken om te begeleiden bij de spellen. Werd ik ineens juf.. Dat was al weer een tijdje geleden dat ik voor het laatst zo werd genoemd.. Ik moest het spel slagbal bewaken, begeleiden, punten tellen en scheidsrechter spelen. Echt, zo leuk. Alle (nou ja, het de meerderheid) kinderen waren zo lief, schattig, fanatiek (soms te…) enthousiast, druk, luidruchtig en hadden er overduidelijk erg veel zin in. Daarin was het mijn schone taak streng op te treden, het spel te bewaken, maar vooral heel veel lol met de kinderen te hebben.

Dit weekend was er dan het Grote (mensen) Carnaval! Het bovengeschreven scenario speelde zich weer af. Alleen stonden we nu met bijna alle studenten van de Nieuwstraat. ’s Middags nog meer op tijd dan de vorige keer stonden we daar in de brandende zon. Warm!! Helaas hebben we maar een klein gedeelte van de optocht kunnen zien, doordat ze al weer niet op tijd waren. We moesten al op tijd weer weg. Naar Hato, de ouders van Milou, een meisje met wie we hier veel omgaan, ophalen. Dat was wel pech hebben, maar; komende maandag is er een herkansing, de optocht komt dan nog een keer langs.

Na deze drukke week, waren we zondag wel erg toe aan een dagje ontspanning.. Dus zijn we met een grote groep naar het strand gegaan. Deze keer Cas Abou. Dat is richting Westpunt, een van de minder commerciële stranden. Echt zo mooi!! Met mijn zoon Daan (ik zal later wel eens meer over Daan vertellen) heb ik een eind gezwommen naar een strandje waar je niet op een andere manier kunt komen. Dat was wel cool. Onderweg en op het strandje hebben Daan en ik goede, nuttige moeder- zoon gesprekken gevoerd. Voor beiden was dat leerzaam, zo kan ik bv. al oefenen voor later, haha.
Na dit zwemavontuur heb ik een paar uur heerlijk liggen slapen in de zon. Helaas moest ik dat ’s avonds bekopen met een flinke hoofdpijn. Weinig gezelligheid meer voor mij, maar op tijd mn bedje in..