De keerzijde van de mooie, tropische medaille
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Janneke
02 Maart 2009 | Nederland, Amsterdam
Voordat ik jullie verder ga vermoeien met alle zon,- zee,-strand,- stap,- feest verhalen en avonturen, eerst een ander verhaal.
Ik heb er een tijdje over nagedacht of ik dit bericht zou plaatsen. Ik wilde jullie niet onnodig ongerust maken.
Maar ja, het is een klein wereldje. En verhalen gaan hard rond. Ik weet dat de meesten van jullie het verhaal al kennen. Toch lijkt het me goed dat jullie het verhaal van mij horen. Dan weten jullie uit 1e hand wat er gebeurd is en dat lijkt me wel zo prettig.
Het was de avond dat we met de grote groep met Tanja's verjaardag uit eten zijn geweest. Met zn vieren: Bernice, Danielle (dat zijn 2 meiden met wie ik veel om ga, we hebben ze (heel verrassend, haha)) op het strand leren kennen, Tanja en ik liepen we om half 11 over straat. Tanja en ik zouden Bernice met de auto naar huis brengen. Maar omdat de auto van Danielle aan de andere kant van de pontjesbrug stond, zouden we eerst met haar meelopen. De pontjesbrug was open (of dicht, het ligt eraan hoe je dat bekijkt..) en de pont zag er niet uit alsof hij naar de andere kant van het water zou varen. Plan 2 werd bedacht: we zouden met onze auto Danielle naar haar auto brengen en daarna Bernice naar huis brengen.
Door de winkelstraat liepen we via het Wilhelminaplein (daar kun je lekker eten!) naar huis. We hebben nog even geschuild voor een regenbui (zelfs op Curacao regent het wel eens)en liepen verder naar huis.
Bernice en ik waren druk in gesprek, hoe bizar, over (on)veiligheid en het gevoel van onvrijheid dat we daardoor kunnen hebben. Op de hoek van onze straat liepen Tanja en Danielle onze straat in. Ik hoorde Tanja ineens hard gillen. Ik dacht dat er een paar studenten haar aan het schrikken hadden gemaakt. Tot ik Danielle ook hard hoorde gillen. Bernice en ik keken elkaar aan en zeiden: Dat is foute boel!!
Op bijna hetzelfde moment zag ik Tanja achteruit de hoek om komen lopen, met een grote Antilliaanse jongen die met het gezicht naar ons gericht, die Tanja de hoek om drukte. Er kwam bijna direct een 2e Antilliaanse jongen naar mij en Bernice toe (ik noem hem voor het gemak dader 1). Tegen mij zei hij op dreigende toon: geef me je tasje. In een reflex pakte ik deze stevig vast en zei: 'No way dat je die krijgt.' Hij pakte me stevig vast bij mijn bovenarm en achter bij mijn hoofd. Nog eens zei hij dreigend; 'meisje, geef me je tasje.' Weer zei ik: 'Die krijg je niet.' Hij pakte me nog steviger vast bij mijn arm en begon te dreigen. Wat hij allemaal zei laat ik maar achterwege, maar ik werd daar niet bepaald blij van, ik was echt bang. Toen hij nogmaals zei dat hij mijn tasje wilde, heb ik deze afgegeven. Dader 1 rende met de buit, hij had Bernices tas ook, direct naar de overkant van de straat.
Waar Bernice was wist ik niet. Achteraf merkte ik dat ze de hele tijd naast me had gestaan.
Ondertussen zag ik hoe dader 2 Tanja aan het belagen was. Ze waren aan het trekken aan Tanja's tas.Maar waarschijnlijk omdat Tanja zo vasthoudend was en het te lang duurde, is dader 2 weggerend, met het hengsel van Tanja's tasje wat hij wel te pakken had gekregen. Tanja had al haar spullen nog.
In paniek renden Bernice, Tanja en ik onze straat in. Vlak daarbij is een cafe, daar renden we naar toe en riepen hard: We zijn overvallen!! Danielle waren we kwijt. We hoorden dat zij naar de Nachtwacht was gerend, een kroeg aan de andere kant van de straat, om hulp te halen. We waren emotioneel. Door de mensen in de kroeg werden we gerust gesteld. Al snel kwam de eigenaar van het cafe en heeft ons in zijn auto gezet om de daders te gaan zoeken, maar zonder resultaat. We zijn terug gereden naar de plek waar alle ellende was gebeurd. Daar stonden veel mensen: huisgenoten, vrienden/ vriendinnen, medestudenten, mensen uit het cafe. Door veel mensen werden we getroost en geknuffeld. Maar het enige wat ik zocht waren Bernice en Danielle. Ik weet nog dat ik de auto uit kwam en aan een aantal mensen om een sigaret heb gevraagd, mijn voorraad zat in mn tas die weg was.Gek hoe je op zo'n moment vanuit een 1e impuls reageert..!
Toen we Danielle en Bernice hadden gevonden zijn we weer in de auto gestapt naar het politiebureau om aangifte te doen. We hebben ongeveer 3 uur op het bureau gezeten voor alles afgehandeld was.
Tanja en ik hebben de daders goed gezien en hebben een signalement afgegeven. Toen de recherche er eindelijk na een paar uur aankwam, moesten Tanja en ik mee in de patrouille auto. Ze hadden 2 vermoedelijke daders aangehouden en wij moesten zeggen of ze het waren of niet. Ze waren het niet, dus wij weer naar het bureau om een verklaring af te leggen.
Toen we daar mee klaar waren waren, was het half 3. We waren op van de emoties, waren op een rare manier erg melig,hadden erge lol gehad met de agenten. Eindelijk konden we naar huis!
Tanja en ik hebben samen op 1 kamer geslapen, omdat we erg bang waren. Nou ja, slapen... Het was meer op bed liggen. Ik heb die nacht echt geen oog dichtgedaan.
De autosleutel van onze gehuurde auto zat ook in mijn gestolen tas. Dinsdag ochtend heb ik direct het verhuurbedrijf gebeld. Binnen 2 uur stonden ze met een andere auto voor onze deur. Nummer 3... Nu is het een blauwe Suzuki Ignis, een automaat. Lui rijden zeg!!
We zouden deze dinsdag beginnen met ons afstuderen. Maar er moesten nog een heel aantal dingen geregeld worden omdat ik alles kwijt was (ben) en ons hoofd stond er helemaal niet naar. We hebben gebeld en uitgelegd. Nadine, onze begeleidster snapte het natuurlijk wel en zei dat we de tijd moesten nemen. Wanneer we er klaar voor waren, moesten we het maar aangeven. We zijn woendag, de dag erna wel begonnen, we wilden niet alleen maar met de overval bezig zijn.
Dinsdag zijn we naar Wereldstage gegaan om een aantal dingen te regelen. Ze waren daar ook erg geschrokken van wat ons was overkomen. We zijn goed door ze opgevangen. Zij gaan een aantal dingen hier op Curacao voor me regelen. Mijn paps en mams regelen veel dingen voor me in Nederland. Dat is in ieder geval een grote zorg minder, ik kon me focussen op mezelf en de andere meiden.
We zijn deze week ook erg veel bij elkaar geweest, dat was goed.
Dit is nu een maand geleden. Het gaat nu weer goed met me. Ik ben wel erg alert, vooral 's avonds. Ik schrik nu nog steeds wel van harde, onverwachte geluiden. En 's avonds ga ik echt niet alleen over straat. Er loopt altijd een groepje, met het liefst een paar jongens mee.
Maar ik laat me er niet onder krijgen. Vaak is aan me gevraagd of ik niet naar Nederland terug wilde. Echt niet! Deze eikels hebben voldoende materiele spullen van me afgepakt. Ik laat me er emotioneel niet onder krijgen! Anders hebben ze me helemaal en dat zijn ze echt niet waard!!
Zo, dat was een wat minder leuk verhaal. Ik maak ook genoeg leuke dingen mee hier hoor.. Dus, lees de volgende berichten maar, die zijn een stuk vrolijker!
Voor nu,
veel liefs
Janneke
PS: ik heb een mijn album aangemaakt waar ik al mijn foto's op zet: http://www.mijnalbum.nl/Album=TIMTNJ3K
Ik heb er een tijdje over nagedacht of ik dit bericht zou plaatsen. Ik wilde jullie niet onnodig ongerust maken.
Maar ja, het is een klein wereldje. En verhalen gaan hard rond. Ik weet dat de meesten van jullie het verhaal al kennen. Toch lijkt het me goed dat jullie het verhaal van mij horen. Dan weten jullie uit 1e hand wat er gebeurd is en dat lijkt me wel zo prettig.
Het was de avond dat we met de grote groep met Tanja's verjaardag uit eten zijn geweest. Met zn vieren: Bernice, Danielle (dat zijn 2 meiden met wie ik veel om ga, we hebben ze (heel verrassend, haha)) op het strand leren kennen, Tanja en ik liepen we om half 11 over straat. Tanja en ik zouden Bernice met de auto naar huis brengen. Maar omdat de auto van Danielle aan de andere kant van de pontjesbrug stond, zouden we eerst met haar meelopen. De pontjesbrug was open (of dicht, het ligt eraan hoe je dat bekijkt..) en de pont zag er niet uit alsof hij naar de andere kant van het water zou varen. Plan 2 werd bedacht: we zouden met onze auto Danielle naar haar auto brengen en daarna Bernice naar huis brengen.
Door de winkelstraat liepen we via het Wilhelminaplein (daar kun je lekker eten!) naar huis. We hebben nog even geschuild voor een regenbui (zelfs op Curacao regent het wel eens)en liepen verder naar huis.
Bernice en ik waren druk in gesprek, hoe bizar, over (on)veiligheid en het gevoel van onvrijheid dat we daardoor kunnen hebben. Op de hoek van onze straat liepen Tanja en Danielle onze straat in. Ik hoorde Tanja ineens hard gillen. Ik dacht dat er een paar studenten haar aan het schrikken hadden gemaakt. Tot ik Danielle ook hard hoorde gillen. Bernice en ik keken elkaar aan en zeiden: Dat is foute boel!!
Op bijna hetzelfde moment zag ik Tanja achteruit de hoek om komen lopen, met een grote Antilliaanse jongen die met het gezicht naar ons gericht, die Tanja de hoek om drukte. Er kwam bijna direct een 2e Antilliaanse jongen naar mij en Bernice toe (ik noem hem voor het gemak dader 1). Tegen mij zei hij op dreigende toon: geef me je tasje. In een reflex pakte ik deze stevig vast en zei: 'No way dat je die krijgt.' Hij pakte me stevig vast bij mijn bovenarm en achter bij mijn hoofd. Nog eens zei hij dreigend; 'meisje, geef me je tasje.' Weer zei ik: 'Die krijg je niet.' Hij pakte me nog steviger vast bij mijn arm en begon te dreigen. Wat hij allemaal zei laat ik maar achterwege, maar ik werd daar niet bepaald blij van, ik was echt bang. Toen hij nogmaals zei dat hij mijn tasje wilde, heb ik deze afgegeven. Dader 1 rende met de buit, hij had Bernices tas ook, direct naar de overkant van de straat.
Waar Bernice was wist ik niet. Achteraf merkte ik dat ze de hele tijd naast me had gestaan.
Ondertussen zag ik hoe dader 2 Tanja aan het belagen was. Ze waren aan het trekken aan Tanja's tas.Maar waarschijnlijk omdat Tanja zo vasthoudend was en het te lang duurde, is dader 2 weggerend, met het hengsel van Tanja's tasje wat hij wel te pakken had gekregen. Tanja had al haar spullen nog.
In paniek renden Bernice, Tanja en ik onze straat in. Vlak daarbij is een cafe, daar renden we naar toe en riepen hard: We zijn overvallen!! Danielle waren we kwijt. We hoorden dat zij naar de Nachtwacht was gerend, een kroeg aan de andere kant van de straat, om hulp te halen. We waren emotioneel. Door de mensen in de kroeg werden we gerust gesteld. Al snel kwam de eigenaar van het cafe en heeft ons in zijn auto gezet om de daders te gaan zoeken, maar zonder resultaat. We zijn terug gereden naar de plek waar alle ellende was gebeurd. Daar stonden veel mensen: huisgenoten, vrienden/ vriendinnen, medestudenten, mensen uit het cafe. Door veel mensen werden we getroost en geknuffeld. Maar het enige wat ik zocht waren Bernice en Danielle. Ik weet nog dat ik de auto uit kwam en aan een aantal mensen om een sigaret heb gevraagd, mijn voorraad zat in mn tas die weg was.Gek hoe je op zo'n moment vanuit een 1e impuls reageert..!
Toen we Danielle en Bernice hadden gevonden zijn we weer in de auto gestapt naar het politiebureau om aangifte te doen. We hebben ongeveer 3 uur op het bureau gezeten voor alles afgehandeld was.
Tanja en ik hebben de daders goed gezien en hebben een signalement afgegeven. Toen de recherche er eindelijk na een paar uur aankwam, moesten Tanja en ik mee in de patrouille auto. Ze hadden 2 vermoedelijke daders aangehouden en wij moesten zeggen of ze het waren of niet. Ze waren het niet, dus wij weer naar het bureau om een verklaring af te leggen.
Toen we daar mee klaar waren waren, was het half 3. We waren op van de emoties, waren op een rare manier erg melig,hadden erge lol gehad met de agenten. Eindelijk konden we naar huis!
Tanja en ik hebben samen op 1 kamer geslapen, omdat we erg bang waren. Nou ja, slapen... Het was meer op bed liggen. Ik heb die nacht echt geen oog dichtgedaan.
De autosleutel van onze gehuurde auto zat ook in mijn gestolen tas. Dinsdag ochtend heb ik direct het verhuurbedrijf gebeld. Binnen 2 uur stonden ze met een andere auto voor onze deur. Nummer 3... Nu is het een blauwe Suzuki Ignis, een automaat. Lui rijden zeg!!
We zouden deze dinsdag beginnen met ons afstuderen. Maar er moesten nog een heel aantal dingen geregeld worden omdat ik alles kwijt was (ben) en ons hoofd stond er helemaal niet naar. We hebben gebeld en uitgelegd. Nadine, onze begeleidster snapte het natuurlijk wel en zei dat we de tijd moesten nemen. Wanneer we er klaar voor waren, moesten we het maar aangeven. We zijn woendag, de dag erna wel begonnen, we wilden niet alleen maar met de overval bezig zijn.
Dinsdag zijn we naar Wereldstage gegaan om een aantal dingen te regelen. Ze waren daar ook erg geschrokken van wat ons was overkomen. We zijn goed door ze opgevangen. Zij gaan een aantal dingen hier op Curacao voor me regelen. Mijn paps en mams regelen veel dingen voor me in Nederland. Dat is in ieder geval een grote zorg minder, ik kon me focussen op mezelf en de andere meiden.
We zijn deze week ook erg veel bij elkaar geweest, dat was goed.
Dit is nu een maand geleden. Het gaat nu weer goed met me. Ik ben wel erg alert, vooral 's avonds. Ik schrik nu nog steeds wel van harde, onverwachte geluiden. En 's avonds ga ik echt niet alleen over straat. Er loopt altijd een groepje, met het liefst een paar jongens mee.
Maar ik laat me er niet onder krijgen. Vaak is aan me gevraagd of ik niet naar Nederland terug wilde. Echt niet! Deze eikels hebben voldoende materiele spullen van me afgepakt. Ik laat me er emotioneel niet onder krijgen! Anders hebben ze me helemaal en dat zijn ze echt niet waard!!
Zo, dat was een wat minder leuk verhaal. Ik maak ook genoeg leuke dingen mee hier hoor.. Dus, lees de volgende berichten maar, die zijn een stuk vrolijker!
Voor nu,
veel liefs
Janneke
PS: ik heb een mijn album aangemaakt waar ik al mijn foto's op zet: http://www.mijnalbum.nl/Album=TIMTNJ3K
-
02 Maart 2009 - 14:33
Jos:
Hey janneke!
Ik had het idd al gehoord.. denk je dat je 'gewoon' op stage bent, dus dat soort dingen niet meemaakt, wordt je zelf het slachtoffer van.. in elk geval, goed dat je er zo tegenover staat. sterkte gewenst, en succes met je stage! groeten, Jos v T. -
03 Maart 2009 - 10:36
Anne-marie V Houten:
hé Janneke
Joh, wat een ervaring. Eng hoor. Maar gelukkig maak je ook mooie en leuke dingen mee. Zo af en toe hoor ik wat van Debora. Vooral zondagavond heb ik erg aan je moeten denken. Toen was nl de film 'The devil wears Prada'erop en die hadden wij met elkaar gekeken kort voor kerst weet je nog. Datr vond ik een gezellige avond. Vandaar. Nou, via Debora blijf ik een beetje op de hoogte en zij wees me ook deze site. Ik had al eens eerder gekeken maar nog niet eerder gereageerd. Ik hoop dat de rest van je verblijf gevrijwaard blijft van vervelende situaties en dat je vooral veel lol en plezier en een goede tijd er mag hebben. Jij dikke kus van Anne-Marie. Doeidoeidoei!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
