week 8
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Janneke
20 Mei 2009 | Nederland, Amsterdam
De week:
Maandag begon er weer een nieuwe werkweek.
Tanja’s taak was vandaag om haar familie te vermaken. Nadat ik ’s ochtends keihard had gewerkt, voegde ik me ’s middags bij het gezelfschap, ter ondersteuning van Tanja haar familie te vermaken.
Deze middag zijn we wezen quad rijden. Milou en Myrthel waren ook mee. Met zn 10en hadden we een aantal 2 persoonquads gehuurd. Daarmee hebben we een gedeelte van het eiland goed onveilig gemaakt. We hebben veel off road gereden. Dat betekend over smalle zandpaadjes waarbij het stuifzand van de voorganger flink in je gezicht waait. We waren beslist niet meer schoon aan het einde, haha. Op deze zandpaadjes, vol rotsen, kuilen, laaghangende struiken met dorens, stijle paadjes omhoog, naar beneden, onoverzichtelijke bochten, hebben we flink gescheurd. Het was echt mooi! Iedereen zat er met een glunderend gezicht, een grijns van oor tot oor enorm smerig te zijn..We zijn een heel stuk langs de kust gereden, een gedeelte van Curacao, waar je met de auto niet makkelij komt door de zanderige paadjes! Echt erg mooi en supergaaf om daar te scheuren!!
Toen we terug kwamen, stonden de andere meiden al vol smart op ons te wachten. We haddden schone kleren meegenomen. Flessen water werden in ons gezicht gegooid, over onze armen en handen.
Zo snel als we konden, hebben we ons omgekleed, voor de mensen die daar wat trager in waren, moesten dat maar in de auto verder doen.
En door gingen we. Snel sjeesen naar Hato om Daniëlle uit te zwaaien. Zij ging ons helaas verlaten.
Woensdag was het de dag dat we afscheid hebben genomen van Tanja’s familie. Hun vakantie zat er op. Dus, weer op naar Hato. Ayo, tot over een aantal weken!!
Harry:
Soms moet je naar de huisarts.. Omdat je last hebt van een kwaaltje wat je niet alleen op kunt lossen en waarbij je de deskundige hulp nodig hebt van iemand die daarvoor heeft geleerd en zijn wijsheid op je kan loslaten.
Wij hebben daarvoor zo iemand, Harry Jansen genaamd. Een rasechte Nederlander die zijn geluk ging beproeven op het schone eiland. Ik heb al eerder wat over Harry geschreven omdat ik helaas al eerder met hem in contact ben geweest. Met mn hoofd dat er bijna afviel van de pijn, werd ik toen ontvangen met het ‘mopje van de dag’. Nee, Harry spoort niet bepaald (mocht je dit lezen, Harry, je bent op een prettige manier gestoord, ik kan dat wel waarderen)
Deze week verblijden we Harry weer met een bezoekje. Het kwaaltje doet er even niet toe.
Eerst plaatsnemen in de wachtruimte, wat er uit ziet als een veredeld wachthokje op het station. Je moet een nummertje trekken, dan weet je zo ongeveer wanneer je aan de beurt bent. Zo ongeveer, want er zijn Antillianen die vinden dat ze meer zijn dan jij, dat ze geen nummertje nodig hebben. Ze sjouwen, zodra de deur van Harry’s kamer opengaat, in een rechte lijn naar binnen, niet links en rechts omkijkend. Daar zit je dan met je nummertje. Ja, maar.. ik was... toch?? Nou, (diepe zucht) dan wachten we nog maar even. Tot we eindelijk aan de beurt waren.
Hartelijk werden we ontvangen: ‘Dames!’ Zijn jullie hier niet ook al een aantal weken eerder geweest? Jij (wijzend op mij) had toch die migraine? Hoe hebben de pillen gewerkt? Wat een wondermiddel he?’ Ik, aarzelend: Nou uhh.. ze waren ontzettend duur en ze werkten niet eens goed..’ Harry: Nou ja, je bent van je hoofdpijn af toch?’ Ik: ‘uhh, ja!’ Harry: ‘ en daar gaat het om. Zeg, willen jullie een leuk verhaal horen? (hmm, een verhaal van de dag in plaats van mopje van de dag, hij houdt de afwisseling er wel in) Toegegeven, hij kan leuk entertainen en tis wel gezellig bij hem. Na het ‘verhaal-van-de-dag’ en de ‘waar-woon-je?’ conversatie was het: ‘Maar dames, wat kan ik voor jullie doen? Het lichamelijk ongemak werd uitgebreid beschreven en bestudeerd. We legden uit wat we wilden: antibiotica. Harry weigerde: ‘Nee dames, dat is niet voor dit kwaaltje bedoelt’ Maar.. je schreef dat een paar weken geleden wel voor aan een huisgenoot die precies hetzelfde had!’ Nee, jullie krijgen een zalfje mee en dan gaat het over. ‘Maar Harry, dat zalfje heb ik al en ik wil echt graag antibiotica, daar gaat het zeker mee over.’
EN INEENS, OUT OF THE BLUE, midden in de wel-of-geen-antibiotica-discussie:
Harry: ‘Zeg dames, jullie zijn studenten hé?’
Wij (enigzins van ons apropotje gebracht door deze plotselinge omschakeling) ‘uhh, ja?’
Harry: ‘komen jullie wel eens op de Boot?’
Wij: ‘uhh, ja?’
Harry: ‘willen jullie iets voor me doen?’
Wij: ‘ligt eraan wat?’
Harry: ik speel in een band. We willen graag spelen op de Boot. Zo op vrijdagavond, wanneer er studenten- en mariniers stapavond is. Zouden jullie voor mij willen informeren if dat mogelijk is?
Wij: (lichtelijk verbaasd) In wat voor band speel je dan?
Harry: In de Toni Castro band
Wij: van dat liedje: ‘Vrijdagavond?’ (dat is een locale hit hier)
Harry: (enthousiast) Ja, die! Ken je het liedje ook van: ‘Chillen op de Antillen? Dat was ook van ons, alleen zat de band toen nog in een andere bezetting en speelden we toen nog een ander genre muziek.. (er volgt een beschrijving van de bezetting, verschil in genre van toen en nu...) Maar, willen jullie voor me informeren?
Wij (nog steeds van ons stuk gebracht) Uhh, ja, wat wil je weten?
Harry: We zijn met zn 8en. Er moet voldoende ruimte zijn. We willen een volle avond spelen, we kostten NAF...... (ondertussen schrijft hij alles op) Dit is mn persoonlijke mailadres en mn telefoonnummer. En, misschien willen jullie ook op andere plekken informeren of we daar kunnen spelen? (Harry overhandigd het briefje met gegevens aan mij) Zie het al een soort managen van de band.
Wij: uhh, okè.
Harry: Wel echt doen hè? Dan hoor ik dat wel van jullie!
En, alsof bovenstaande conversatie niet heeft plaatsgevonden: Antibiotica? Dan zal ik wel een kuurtje voorschrijven, als jij denkt dat je daarmee geholpen bent.
Na een aantal minuten staan we buiten.
Harry in de band van Toni Castro? Onvoorstelbaar. Wat speelt ie dan? Is ie een ruige drummer? Of een headbengende basgitarist?
Ik bekijk het briefje met de gegevens nog eens.
Verbaasd en hard lachend gaan we de botica in voor de antibiotica. Zo’n huisarts is toch uniek in zn soort. Dit maken we zo nooit meer mee.
En Harry spoort niet.
Maandag begon er weer een nieuwe werkweek.
Tanja’s taak was vandaag om haar familie te vermaken. Nadat ik ’s ochtends keihard had gewerkt, voegde ik me ’s middags bij het gezelfschap, ter ondersteuning van Tanja haar familie te vermaken.
Deze middag zijn we wezen quad rijden. Milou en Myrthel waren ook mee. Met zn 10en hadden we een aantal 2 persoonquads gehuurd. Daarmee hebben we een gedeelte van het eiland goed onveilig gemaakt. We hebben veel off road gereden. Dat betekend over smalle zandpaadjes waarbij het stuifzand van de voorganger flink in je gezicht waait. We waren beslist niet meer schoon aan het einde, haha. Op deze zandpaadjes, vol rotsen, kuilen, laaghangende struiken met dorens, stijle paadjes omhoog, naar beneden, onoverzichtelijke bochten, hebben we flink gescheurd. Het was echt mooi! Iedereen zat er met een glunderend gezicht, een grijns van oor tot oor enorm smerig te zijn..We zijn een heel stuk langs de kust gereden, een gedeelte van Curacao, waar je met de auto niet makkelij komt door de zanderige paadjes! Echt erg mooi en supergaaf om daar te scheuren!!
Toen we terug kwamen, stonden de andere meiden al vol smart op ons te wachten. We haddden schone kleren meegenomen. Flessen water werden in ons gezicht gegooid, over onze armen en handen.
Zo snel als we konden, hebben we ons omgekleed, voor de mensen die daar wat trager in waren, moesten dat maar in de auto verder doen.
En door gingen we. Snel sjeesen naar Hato om Daniëlle uit te zwaaien. Zij ging ons helaas verlaten.
Woensdag was het de dag dat we afscheid hebben genomen van Tanja’s familie. Hun vakantie zat er op. Dus, weer op naar Hato. Ayo, tot over een aantal weken!!
Harry:
Soms moet je naar de huisarts.. Omdat je last hebt van een kwaaltje wat je niet alleen op kunt lossen en waarbij je de deskundige hulp nodig hebt van iemand die daarvoor heeft geleerd en zijn wijsheid op je kan loslaten.
Wij hebben daarvoor zo iemand, Harry Jansen genaamd. Een rasechte Nederlander die zijn geluk ging beproeven op het schone eiland. Ik heb al eerder wat over Harry geschreven omdat ik helaas al eerder met hem in contact ben geweest. Met mn hoofd dat er bijna afviel van de pijn, werd ik toen ontvangen met het ‘mopje van de dag’. Nee, Harry spoort niet bepaald (mocht je dit lezen, Harry, je bent op een prettige manier gestoord, ik kan dat wel waarderen)
Deze week verblijden we Harry weer met een bezoekje. Het kwaaltje doet er even niet toe.
Eerst plaatsnemen in de wachtruimte, wat er uit ziet als een veredeld wachthokje op het station. Je moet een nummertje trekken, dan weet je zo ongeveer wanneer je aan de beurt bent. Zo ongeveer, want er zijn Antillianen die vinden dat ze meer zijn dan jij, dat ze geen nummertje nodig hebben. Ze sjouwen, zodra de deur van Harry’s kamer opengaat, in een rechte lijn naar binnen, niet links en rechts omkijkend. Daar zit je dan met je nummertje. Ja, maar.. ik was... toch?? Nou, (diepe zucht) dan wachten we nog maar even. Tot we eindelijk aan de beurt waren.
Hartelijk werden we ontvangen: ‘Dames!’ Zijn jullie hier niet ook al een aantal weken eerder geweest? Jij (wijzend op mij) had toch die migraine? Hoe hebben de pillen gewerkt? Wat een wondermiddel he?’ Ik, aarzelend: Nou uhh.. ze waren ontzettend duur en ze werkten niet eens goed..’ Harry: Nou ja, je bent van je hoofdpijn af toch?’ Ik: ‘uhh, ja!’ Harry: ‘ en daar gaat het om. Zeg, willen jullie een leuk verhaal horen? (hmm, een verhaal van de dag in plaats van mopje van de dag, hij houdt de afwisseling er wel in) Toegegeven, hij kan leuk entertainen en tis wel gezellig bij hem. Na het ‘verhaal-van-de-dag’ en de ‘waar-woon-je?’ conversatie was het: ‘Maar dames, wat kan ik voor jullie doen? Het lichamelijk ongemak werd uitgebreid beschreven en bestudeerd. We legden uit wat we wilden: antibiotica. Harry weigerde: ‘Nee dames, dat is niet voor dit kwaaltje bedoelt’ Maar.. je schreef dat een paar weken geleden wel voor aan een huisgenoot die precies hetzelfde had!’ Nee, jullie krijgen een zalfje mee en dan gaat het over. ‘Maar Harry, dat zalfje heb ik al en ik wil echt graag antibiotica, daar gaat het zeker mee over.’
EN INEENS, OUT OF THE BLUE, midden in de wel-of-geen-antibiotica-discussie:
Harry: ‘Zeg dames, jullie zijn studenten hé?’
Wij (enigzins van ons apropotje gebracht door deze plotselinge omschakeling) ‘uhh, ja?’
Harry: ‘komen jullie wel eens op de Boot?’
Wij: ‘uhh, ja?’
Harry: ‘willen jullie iets voor me doen?’
Wij: ‘ligt eraan wat?’
Harry: ik speel in een band. We willen graag spelen op de Boot. Zo op vrijdagavond, wanneer er studenten- en mariniers stapavond is. Zouden jullie voor mij willen informeren if dat mogelijk is?
Wij: (lichtelijk verbaasd) In wat voor band speel je dan?
Harry: In de Toni Castro band
Wij: van dat liedje: ‘Vrijdagavond?’ (dat is een locale hit hier)
Harry: (enthousiast) Ja, die! Ken je het liedje ook van: ‘Chillen op de Antillen? Dat was ook van ons, alleen zat de band toen nog in een andere bezetting en speelden we toen nog een ander genre muziek.. (er volgt een beschrijving van de bezetting, verschil in genre van toen en nu...) Maar, willen jullie voor me informeren?
Wij (nog steeds van ons stuk gebracht) Uhh, ja, wat wil je weten?
Harry: We zijn met zn 8en. Er moet voldoende ruimte zijn. We willen een volle avond spelen, we kostten NAF...... (ondertussen schrijft hij alles op) Dit is mn persoonlijke mailadres en mn telefoonnummer. En, misschien willen jullie ook op andere plekken informeren of we daar kunnen spelen? (Harry overhandigd het briefje met gegevens aan mij) Zie het al een soort managen van de band.
Wij: uhh, okè.
Harry: Wel echt doen hè? Dan hoor ik dat wel van jullie!
En, alsof bovenstaande conversatie niet heeft plaatsgevonden: Antibiotica? Dan zal ik wel een kuurtje voorschrijven, als jij denkt dat je daarmee geholpen bent.
Na een aantal minuten staan we buiten.
Harry in de band van Toni Castro? Onvoorstelbaar. Wat speelt ie dan? Is ie een ruige drummer? Of een headbengende basgitarist?
Ik bekijk het briefje met de gegevens nog eens.
Verbaasd en hard lachend gaan we de botica in voor de antibiotica. Zo’n huisarts is toch uniek in zn soort. Dit maken we zo nooit meer mee.
En Harry spoort niet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
